Biebrzański Park Narodowy
Biebrzański Park Narodowy powstał w 1993 roku i jest największym w Polsce. Położona w północno-wschodniej części kraju, w województwie podlaskim. Powierzchnia leśna parku narodowego to 15547 ha, grunty orne – 18182 ha, a nieużytki – słynne torfowiska biebrzańskie, najcenniejsze ekosystemy parku narodowego – 25494 ha. Biebrzański Park Narodowy chroni rozległe i prawie niezmienione torfowiska dolinne z unikalną różnorodnością roślin, ptaków i innych gatunków zwierząt oraz naturalnych ekosystemów. Dolina Biebrzy to bardzo ważne miejsce lęgowe, żerowiskowe i wypoczynkowe dla różnych ptaków bagiennych. W 1995 roku został włączony do Konwencji Ramsarskiej jako teren podmokły o znaczeniu międzynarodowym. Zwłaszcza jako siedlisko ptaków z tych ziem. Łączna powierzchnia obszaru chronionego, obejmująca niewielki fragment Wzgórz Sokolskich, wynosi 59 223 ha. Najcenniejszym atutem parku jest szeroka dolina meandrującej rzeki Biebrzy, pochodzenia naturalnego, z największym w Polsce kompleksem torfowiskowym zwanym Bagienami Biebrzańskimi. W tym miejscu zachowały się rzadkie i zagrożone wyginięciem gatunki roślin, ptaków i innych zwierząt. Biebrzański Park Narodowy charakteryzuje się również rozległymi krajobrazami, ekosystemami i siedliskami, które w innych miejscach zostały nieodwracalnie zniszczone w wyniku osuszania torfowisk i torfowisk. Park można podzielić na trzy części: Basen Północny to najmniejszy i najmniej odwiedzany obszar parku. Basen środkowy charakteryzuje się połączeniem wilgotnych lasów i bagien. Basen południowy …
